183 / 298
De universa!i A nge!ico.
Art. VI.
pert inet
ad
rationem
.rpeciei
;
.red
ex hnc
,
qaod non est
ria1a
recipi
in aliquo .rulj flo
,
quod pertinet ad
rationem ind1vidui.
E t praeterea pro–
batu
r
racione :
omn is
form
, quantum ·
e st de se , ese conmu n1cabilis pluri
bus ,
u t
dicit
D.•
T bomas
L.
p.
q.
3.
ar t.
r.
ad
3.
&
r.
Metaph. Jeét. 5. Un–
de , quod non co mmu nicetur ,
non
est defeél u sui, sed clefeétu recipientis;
atqui na tura Angelit:a est forma : ergo
si con idererur secundum se, prreci·
so individuo , est de se commu nica–
bilis pl uri bu ; ac proinde
ex
parre
sui non
r hibetur esse
in pluribus,
sed
solt'\tno ex parte ind ívidui.
E xplic atur Il"ag is ha:c ratio,
&
si–
mul aperitur fu ndamentu m
con clu–
sionis
,
&
solutionis
objeélionum.
H u rna ou s
int elleél us pro hoc statu
allig ationis
ad corpus est
omni nó
assuet us
(laturis corporeis , ut objec–
to sibi
con na·ru~ali ,
ut dici t
D.
T ho–
mas
1.
p. q .
85.
art.
r.
&
aliis in lo–
cis : u nde sicut rustic1,Js , diven en tem
ad se Rege m , licet rioveri t esse Re–
gem,
non tamen excipit modo regio,
sed
mo.doru stico ( est enim incapax
· au'lic.:e illius elega ntire , qua solent Re–
ges a p olitioribus excipi ) ita pariter,
lic~t
noverimus
Angelos
esse
incor–
poreos , attamen eos apprehendimu·s
eo~em
modo , quo consuevimus cor–
p oral ia
intelligére, id est abstra hen–
do.
n atu ram
a
singularitate' seu con–
siderando naturam specificam sine in–
dividuo. Haec autem natura A ngelica
.sic apprehensa sine individuo, libe–
ra est ab omni singularitate, cui ve- ..
luti a lligatu-r; ideóque .sic sump ta '
íacipÍt indifferens esse
J
ut sit in uno,
ve! p!uribus , saltero quantilm ·est de
se ,
&
ex modo concipiendi : unde
sic
sumptarn possumus comparare
ad
su um individuum , sicu t comparamus
alias natu ras corporeas ad sua ind i–
vidua , id est, tanqua m
al iq uid su–
pt> rius ,
&
quant am est de se prredi -
ab ile de mulcis , si daren tur. Si a u–
tem
reipsa m non he bea t exercitium ta–
lis coni municab ilit atis, hoc non
est
defeét u sui, sed defeétu 1lloru m
m
1-
torum, quce non s unr possibilia :
Cre–
t eru m ita
a
nobis
Ín te1Jig1t u r, Ut
SÍ
illa multa non repug narent, posset
ip_is de
fa élo communicari ,
&
de
ilJis praedicari; quc.d suffic it, ut di–
catur ex modo concip ieodi,
&
se–
cundum ra tionem un iversalis.
R es
exemplo
declarari
amplius
potest: Unus pater
tres
ha bet
fi –
Jios ; duo .ei moriuntur ;
relatio
pa–
tris , licet ad unicum superstitem
fi–
Jium
terminetur,
ex se
tamen apta
est piures fil ios respicere, etiam illos,
qui rnortui sunt: quia tamen naru–
turali ter impossi bile est, mort uos rev i–
v iscere, ideo illos aélu non respicit ;
non
d efeélu
·sui
sed defeélu ipso·
rum qu ia amplius non sunt: ita pa–
riter nat
ra
A ngelica, semel p ra;c isa
a b individuo, de se non e.st
~mplius
a lligata uní , sed ex modo concipien–
di commu.nica bilis pluribus ; licet
ta·
lis commu oica tio in re non exercea–
tur nis i in uno, quia plura non sunt
.posstbi lia.
R espondéb is : Ut natura Angelica
sit u n iversalis , non suffirit, ut
ex
parte . sui sit commu nicabilis , si
de
faélo non possunt concipi mul!a
in–
dividu a ,
~altem
possibili.a ,
quibus
commu nicetur.
Sed contra : Ut natura Angelica
sit1absolU<te universalis, su fficir, qua n –
tum •est de se
,
&
ex modo con –
cipiendi, esse communicab ilem ;
li –
cet
defeétu individuorum' qua: non
sunt