265 / 436
De Infinito.
Art. V.
,
Resp. Esse infinita in esse morís,
non
vero in esse entis ; id est quan–
túm ad valorem, non tamen quautum
An p.ouibili.r sit qualitar ;r.finite
in-
ad .entitatem : Gratia
enim
Chrisü
ARTICULUS
v.
t cnsQ? ubi etiam ag itu, de termi-
est quidem entícatis finita: ; attamen
ni1
rn<1.gtiitudinir
rerum.
prop er cQnju nétionem cum Su pposi–
C ONC L USIO.
1
Mpouibilil
ert
qu"alitar
infinite
.
aE1u interzta.
Jta
S.
Thomas
3.
p.
q.
7.
árt.
1
i.
ac
fere
0 rn nes, etiam
qui ,alta aétu .infinita dari posse coa·
ten d un~.
Probatur ex princi µii s ja'm positis:
Nam, sí dari po sit qual itas infinice
intensa , dari poterit
e~
minus intensa
uno , aut altero gradu
1
ut constat;
potest enim minui ejus intensfo; atqui
hcec minor non erir infinita, ct'im non
in.tendatur quantum potest, sed aliquo
usque .
&
non ultra
; quod est termi-
_nar1,
&
finiri: ergo
n.ecprior: Nam,
qu<e finitam superat uno , aut altero
gradu ' sane infinita esse nequ it .
ut
per se notum est.
.Confinnatur: Qualitas infinite in–
tendi potest solu m por.entia syncate–
g orematica, quatenus dat4 quavis in–
t ensione, major dari potest; sed, ut ex
didis constat , e
st concraratio nem
potentire
infinita;
syncategore.ma tice
1
ut red-ucarur ad omnem suum aétuqJ
1
pi:oindeque ad aét um infi nicu.m : ergo,,
&c. Adde ex
S.
Thoma
3.
p.
q.
7.
art.
J
1.
Subjeétum finitum non esse capait
qualita tis infinite perfeéla:; nám infi–
nitum in fini to. recipi repugnar ; sed
omnís qué\litas
es~
in
subjeéto finito,
nempe , in
substanti~
creara ; ergQ
infinita esse nequit.
Dices
;
Gratía ,
&
merita Christi
:sunt infinita aétu: ergo
datur ¡¡ualita$
jnfinite intensa,
.
to Divino dignificatur infini te , sicu
ti
&
omnes C hristi aétíones. Se.d de hi$
ad
Theologos.
Quancum ad secundam tituli par·
tem qureritur , utrtlm res naturale¡
habea nt terminos sua: magnitudinis,
&
parvitatis , infra quos minui ,
&
ultra quos augeri non possint? Ejus–
modi
terminas
vocant
Philosophi~
Ma:ximum
quod sic
,
é.3
Mínimum
t¡u9rl
ric.
Respondeo
in
primis ,
pro
cerfa
censeri' res omnes naturales
hab~re
termin um parvitatis: Dari enim
po-
. test adeo parva quantitas, qu! mino–
rem nulla forma naturalis admittat.
Cujus ratio est, qui
a qurelibet forma
exigit disposiriones dett:rmina.t1s in
materia , quam occu pat
2
ut
sit apta
ad exercendas
operat ion~s
sibí conna–
turales ; sed dari posset
tam parva
qu antitas ,
qua
minor sufficere non
posset ad ex.ercendas operat iones ali–
cuj us fo rma: : ergo min.orem pati non
posset. T um, quia videmus
1
multa
perire per nimia m divis.ionem
1
s1cut
dicit
D.
l'homas in
4.
dist.
12.
q.
r.
ílCt,
12.
qua:stiunc,
3.
de Forma pa..
nis.
Quantum vero ad viven tia
1
dicen–
dum est, ea non solum habére termi–
nos sua: parvitatis
1
sed etiam magAi–
tud inis, quos, ubi attingere , ultra
crescere non possunt. Id patet , tum
experientia qua videmus , viventia,
ut h 0mines, boves , plantas , &c.
crescere usque ad cer.tam quanlita.
cem ;
qu~m
ubi attingere, cessat incre.
li
a
men.