261 / 436
De
Infinito~
Art.
III.
2
4
7
repu,gnat termin?s ah in vi-cei¡n, infiui-
da m aliquem
>
quo absque co,l)tradic–
te dista r
1
e, cúm tf rr(linen.t , distantiam,
~.ione
fieri queant ea·, qua! nob{s eciam
qu~
_;l
se recedunt
1
evidenter repugnare viden tur.
Urgetur arnpltus : Si possibile sit
Oqjiciunt authontatem Aristotelis,
inter eas li neas angularite1 prot rae -. qui ait ,
lineam infinitam posse poni
tas spatium infinitum , possibilis erit
su b pra:dicarnento quantitatis.
&
linea
tramversalis infinita : n am
Verum. Joqu itur in
hypo thesi im–
spatium i
1
llud mensu ratu r li nea trans-
possibili; ut baculµs ligneus, et iamsi
Yersali i
eo duéta ; sed ínter illas
Ji-
car~ret
extrem is,. foret sub pra:dica–
neas angulariter duélas , nulla dari mento
substa nti;:e : Ar nihilominus
potes\ transversalis infinita: ergo nec
d ar i sine extremis non potest.
spatium intin1tum. Major const;,t. Mi-
Jnstan t
: P otuit esse
ternpus ab
nor probatur : Ornnis linea excedcns
;t>terno : ergo potuit C>sse infinira ex·
aliam finitam finito excessu esr finita ,
tensio successiva: ergo
&
permanens;
l\t pat t ; sed omnis linea transversa-
utriusque enirn par videtur ratio.
,
lis , qua: duci potesr ínter duas angu-
R esp.
No~
non admit tere tempus,
·lariter protraétas, excedit pr:Eceden-
uti nec a lia entia successiva, pot uisse
tem
finitam finit:1 mag nitudine , ut
esse
a b a:terno: Unde nihil nos urget
etiam ronsra t ex ipsa ratione illa rum
argumen tum. At , si
fuisset , non
Jinearum : ergo omnis li nea possibi-
propterea csset
infinitum aétu, seu
lis imer
illas angulariter duélas est
categorernatice, sed in potentia ,.
&
.finita.
syncategorematice
: Partes enim c:n-
Adversarii vix ullum habent argu-
tis successivi non sunt simul aétu:
mentum : ltaque objiciunt incompre-
Unde, ersi fl uxisset ab <eterno , nu s–
hensibilem Dei potentiam, cuí facilia
quam aétu fu isset infinitum ; sed so·
sunt, qua: nobts videntur impossibi-
lum syncategorernatice, quatenus an·
lia . Id sane fateor; ac censeo, ad rno-
t e quodlibet aliud fuisset.
dum sobrie sapiendu m
in bis , qua:
Urgen t: Extensio infi nita no n re·
:moventu r qmestionibus, sitne aliquid
pugna t ex parte Dei, qui omnia po–
d1vinitus possibile, necne: I mmo vel-
test : Nec ex parte sui , qu ia de se in
lem,
i:iec
tas quidem movéri qu:Estio-
lnfinitum auger i potest : e rgo da'ri
11es. Veium, si rr.oveantur, viri Phi-
_potest.
losophi est, ut neget, ea esse absoJute
Resp. Repugnare ex ipsa extensio-
.
-ppss1bilia, qu:e apene repugnant; nec
nis na!ur3 : Constar enim partibus fi–
asserat a,!1quid
possibde , nisi so!vi
nit<E magnitudinis : Porro finit um ad–
qu ea nt e ncradiélio11es , iis,
qu;e
do-
ditum fini to neq uit ef!lcere infinitum.
CH
fides, exceptis : Nam , qua: fides Nec refert , quod partes alia: fini–
no n revelar , non nisi rationis lu mine
ta! in infi ni tum addi pQssint. 1"'1am
·j
di are
possu m~s.
Po.rro id , • quod
q~a:
adduntu r , partes sunt: ergo
fi~
contrad 1étionem 1nvolv1t
, nu lla po-
n t<e : ergo quant nmvis
semper ad·
tentia fieri posse , evidens est: ltaque
dantur, nunq.ua.m ef/lcien t aétu infi·
illud irnpossibile reéle censemus ; ta-
nit um : ergo ex eo , qu od quantitas
metsi non
ege~us
in divina potentia,
in infinitum
aug~ri
possit, potius se–
quam aon cap1mus, latere posse mo-
quitur aétu infinitam
es~e
non posse.
Re-