259 / 436
De Infinito.
Art. III.
'2
4
5
Iedione extraéla est finita ; at ipsa
ter ia
per
formam
determínata ad
colleétio est infinita, quia ex
ea
nul-
aliquam rei speciem-; Major est per–
la creacura adeo
perfeél-a sumí po-
inde cerra : lnfinitum enim in sub–
test , quin in ipsá alia: in infinitum
jeéto finito nequit recipi , nec ab eo
perfeétiores super. int : U nde collec-
profluere; sed proprietas recipitur in
tio ipsa est infinita; non quód ali-
substant!a,
&
ab ea profiuit: ergo, si
quam infini tam contineat , sed quód
substant1a finita sit , ejus proprietas
nu llam ultimam habeat.
infinita esse nequit.
R epon s: Colleélio , cujus qua:li-
Probatur
2.
Extensio infinita esset
bet pars dicit imperfeébonem finitam,
omnium maxima : sed nequit dari ex–
non continet parces in infinicum per-
tensio omnium maxima : ergo nec
feétior.es,
&
perfeétiores : ergo , si
infinita. Major est notio lnfiniti ; est
qua:li bet ere.atura possibilis sic finica,
enirn , quo majus esse nequit'. At si
ipsa colldtio non dicit creaturas in
quis eam proterve neget, sic demons·
infinitum perfeétiores,
&
perfeéliores.
trari porest : Si excensio infinita non
Resp. D istinguo
antecedens :
Si
ese omnium maxima, datur ,
&
alia
perveniri pouit 1Jd ultimam cotleélionis,
majar itidem infinica: sine v. gr. duce
concedo :
Ji
nequeat
pervzniri ad
line<e infinita: parallela:, quarum una
ub imam aliquam perfefJiuimam,
sub-
1>Ít minor altera: Dico minore m fore
' distingue : Non ese
infioica aétu,
infiniram , uc supponis;
&
carneo fini–
&
categoremarice,
concedo:
in poten-
tam , quod demonÚro : nam linea,
1ia
,
&
syncategorematice
, nego. Ha:c
qua:
a~icubi
desinit extendí , ese frni–
·en im infinitudo in eo sita est, non
ta; hucusque enim excenditur,
&
non
_quod aliquid aéfom infinitum dicat,sed
ulterius : . ergo ibi finitur, ut patee ex
quód nullum ultimum babear.
terminis. Atqui linea minar alicubi
A R T 1 C
tJ
L U S JU.
Ao
po.rsibiJiJ sit magnitudo atlu
infinita?
e
ON
e
L
u s
10.
I
Mpouibili! est magnitudo
,
.reu ex–
temio afJu infinita.
Ita S. Thom.
.J.
parr. qua:st. 7. art. 3. ac aliis in lo–
ds.
ldem censet maJor Philosopho·
rum pars contra Scotum, Nominales
aliquos, ac paucos ex Recentioribus.
· Probatur
1.
ra tione S. Thomre:
Subs1ant1á! flnic<E proprietas esse ne–
quit infinita; sed exrensio est proprie–
tas substancia: finitre: ergo nequit esse
infinita. lVÍinor constar ; nam excensio
ese affeétio substancia: corporere, qure
infinita esse nequic
1
cum constet
ma-
desinit coexrendi majori; nam , si ubi–
que illi coexcendacur, requalis ei erit,
ut per se notum est ; requales enim
reéta: linere sunt , qu;.e applicatre sibi
congruunt , seu coexcenduntur , ex
Axiomace 8. Lib.
1.
Euclidis
:
ergo
ha:c minor erit finita.
.
D ices : Minorem illam coextendi
majori infinic;.e pro omni •spatio de–
terminabili ,
&
ideó esse infinitam;
non tamen pro omni spatio indeter–
minabili. Sed verba sunc, imo nugre.
Nam cerce Deus scit , quousque mi–
nar linea majori applicata ei
~oex
tenditur: Quis hoc negec? Scit ergo
ubi desini c, ac sic videc ejus finem.
Deinde : Porest Deus resecare exces–
su m majoris linere infinita:, ut a:qua-–
lis fiat minori, quam dicis infinitam:
Pune-