1000000220

De IrJinito.

Art.

241

tum

ab aliqtro principio inñniro esse,

dere,

menrur& clitporuiue

Ergo

fere omnes docuere: Ut Epicurei ab ca:tera, pra:ter Deurri, finita sunt; nam

in fi nitis atomis : AnaKagoras ab in-fi- infinitum caree numero , pondere,

n itis particulis; Aristoteles,

alii

mensura. Deinde , ut infra ostende–

p-cimo Mota re, Deo , nempe, qui est mus, repugnar creatura _infinita aélu:

infinitus. !taque h'ic de infinito cum ergo non datur.

Aristote'le agwdum, :i.c discutiendum:

Attamen: Infinitum in potentia lo-

An sit al iqutd infi nitum?

2 .

An sit cum habere in creaturis, constar: Nam

possibilis c reatura

.ita secundt)m quamitas

infinitum augeri potest ;

essentiam?

' 3. An

ecundum magnitu - nulla enim ad<!ó magnJ existit, qui

·dmem rnoli ; ?

An secundum nume- major esse nequeat : NuUus reruru

rum?

S·

An sit possibtlis qualitas

in-

adeó magnus numerus ,cuí addi alius

finite intensa?

non possit : N ulla adeo perfeéla crea–

ARTICULUS PRIMUS.

detur aliquid a&u infinitum

Nfinitum duobus modis dici potest:

aélu,

in potencia. Infinitum ac.–

tu· est, quod secundum id , quod ac–

tlf

haber , nullis claud itur terminis:

·v

ocari solet

infinitum

Categoremati-

€Um.

Infinitum in potentia. est, quod .se–

cundum id , quod babee , terminis

clauditur; at non secundum id, quod

h a_bere potest : Dici soler

infinitum

Syncategorematicum

· :

Ut numerus

boR1in um aélu finitus est ; at in po–

tentia infinitus, nam ei addi sem_.per

possun~

alii,

alii homines.

Constat , dari aliquod Ens aélu in–

fl riitum , oempe , Priml'im Kns , seu

Deum Optimum Maximum: E st _enim

fons ,

causa omnium , atque ita

omnem essendi perfeél:ionem conti–

net.

de boc· Theologi, oosque in

M·etaphy ,ica.

Solum dubit::

i.ri

posset, an aliquid

pr<eter Deum sit aét u infinitum. Ne–

- gant fere omnes , habet urque satis

p<! rspicue ex Scr iptu ra Sap.r

ubi di–

c itur:

D eum

omnia

numero

pon·

Tom . 11.

tura , qua pe rfeélior creari non po sit.

D ices :

··x

poten tia in aélum red uéta,

n ullum sequi absu rdu m : ergo, si oa–

turaliter datur lnfinitum in potentia,

dar i poterit

in aélu.

Resp. Distinguo antecedens : Po·

tent ia ir. aélum

redu~a

suo molo,

concedo:

atio

nego. Porro infinirum

in poteniia est, cui semper absque fi–

ne addi potest. Unde modus, quo re–

ducitur in ·aétum , est, ut ei sempei:

addatur : Quod si fi ar·, nullum qu idem

est inconveniens ; at non propterea

fit

infinitum aélu. Ita solvit S. Tho–

mas

p. q.

art.

Insta bis : lnfi n1t um aélu est, quod

nullos fines ha b!t ; atqui Mund us

reí sa nullos fines haber; nam ubivis .

ejus finis fin g ntur , non solum

ima.~

ginatione, sed

mente pe rcipiinus

ulterio ra patere spatia'

qua!

rei psa sunt

aliquid positiv um ad rerum uni ve rsi–

ta tem pertinens : e rgo mu dus aéh1

infinitus est, aut certe

ind

finitus.

Resp. H<ec spatia men te sa na con·

cipi, non ut al iquid positivu m , st:d

ut possi bilem quand am exte nsionem;

qnatenüs co;icipimus, mu ndi finiram

molem

po.s~ e

ulterius extendí,

quam seip a sit xtensa. Unde

Cart~

sius mendose,

lffi '

erronee hine conclu-

dit