1000000220

164

Physfr'r2

príma pars. Disp.

II.

Qurest.

peccat ex C•'rta mal itia, vult peccatum appreben io est solúm cond itio requi–

malum morale,

prcecisc

nego: sita, ut causet, n ni sa ca usandi nitio•

.quat e11u1

il/o

rna/o mcrali

pffcipit

Et quidem , arprt hemior. m 1equiri

oliquam ilele&ation1m,

ir.dependen-

in bonitatc, ut conditi nrm finis ne–

tiam d /ege Dei ,

concedo. !taqu e , qui cessariam, nemo ir:fcia ri rotest: Bo–

peccat, sive e:x infirmitate, sive ex nitas enim nurrqu:lm aJ.icerct volun–

malitia, uterque bonum apparens in· tat m, nisi fo ret cognna; nam

ignóti

tendit :

Differu.nt

tamen in eo, quCJd

riulla

c11pido.

At , q.tJúd· non sit ipsa

peccans ·ex infümitate judicat pecca- causandi rat io.

tum sibi bonum, non quidem ut est

Probatur: In causa finali ratio cau–

transgressivus legis, sed- ut est satia- sand i est, id, quo res , qu<e fin is est,

tivum passionis prredominantis: Unde agenti grata · constituitur: id quod

dicitur

peccare

infirmitate,

qu ia in agens intendit,. quo ol:tento, qu ies it:

eo amor prrecepti non est satis fortis, atqui

h~c

munera ·solí b nitati e m–

llt vincat passionem. At vero peccans petunt, non ip>i ejus appreh(.'m i ni:

ex cena malitia judicat peccarnm si · ergo non apprehensio ipsa, sed finis

bi bonum, etiam ut est transgressi · boni tas, est ei ratio causandi. Major

vum legis ; quatenus per consuetudi- constat : ha:c enim m1:10era sunt pro–

nem transgressio ei ·effeéta est, non pria fini ui: fin is est. Minor declaratur:

. tantum facilis, sed etiam suavis, ac & quidem rés, qua:: finis est, non est

quate~us

per eam jugum legis excutit. grata ra 1ione apprehensionis, cumple-

lnstabis: Potest aliquis ad e:xercen · raque a pprehendantur , qua!

tarr.en

rlam l1bertatem formare hu nc aétum: grata non sunt; ut cruciatus, a::gritu–

P:olo malum

pra!dse

ut rnalum est:

ergo do, &c. est itaque solum grata ratione

taJis habebit pro fi ne malum

ma}um. tonitatis. Quod vero agens non in-

Resp. Nego conseq. Nam in illo tendat apprehensi nem fin is, nec ca

eriam aétu ál1quid boni qua:rit, scili- obtenta quiescat, evidens est; non

cet,

exercere lroertatem: Unde im- enim avarus v. g. intendit d1vitias

possibile est , ut volun1as rationem nosse,

sed

id habere, quod in iis bo–

boni, ve) apparentis , effugiat.

num appreher dit ; nec in carum cog-

Verum, curo in bono volumatem nitione q1:antumvis plene ha.bidl, sed

movente duo sint, bonitas ipsa ,

in earum bonitate possessii quiescit.

apprehensio illius bonitatis; subulis

Confirmatur : Quo<l cornm ' e est

lllc movetur qu:l'stio, quornodo

h~~

fini , & non fini , non est ci propria

apprebensio se babeat ratione finis? causandi 1·atio, ut patet ex terminis:

Sunc, qui velint, apptebensionem il - nam ratio" c:iusand1 est, qua: retn in

lam esse formalem causandi rationcm: ratione cam-a: constituit: unde solí,

alii verius censent , esse solum con· & omni tali causre convenit ; atqui .

cfüionem

unde sic

apprehensio rebus , q11a: rat ionem fi–

ni:; non habent, communis . est, _ut

SECUNDA CONCLJJS10.

med ;is, imo ipsi malo; ergo non est

r¡tti{> ('ausandi per modum finis.

lJonitar ípra jinfr

est

fpta

cau-

Obj. Varjetas apprebensionis variat

tlndi

riltiO:

vero

bujus booitatis species poteotiarum'

aéluum' qui

ten-- .