180 / 436
Physicce
prima pars. D!sp.
TI.
Qua:s t. V.
tu causare per impres, ionem cuju -
dam qualira tis , qua mo vet v lunta–
tem.
' e<l
in
pri m~s ,
h<ec qu alir J 1.Tra–
ti s ponimr;
& ,
qua:nvi
aliq ,1am
fi–
ni
imp rim.:ret, r-::s.peélu h11j<.1
esset
causa effl cien
,
&
non fina lis : qu-e
enim alía c1usa
effki~ns
hujui qua
1-
taris assig na ri pos et?
Tercia sentemia sequenti conclu–
¡ione explicatur.
e o Ne Lu s ro.
Cauralitat finis
in
aflu
ucun:lo,
ert
amor
,
reu
deriderium
mi,
quo.l
inrpirat
vo!untati.
Unde
in
tan tu m
flnis aélu causat , in quant u -n per sui
desiderium ,
&
amorem mover
ad
agend 1m.
Ita
expre~se
D. Thornas
·q.
:22.
de Verit. arr.
2 .
in Corp. ubi sic
ait :
Sicut
influ ere
ca1we efficien tir
ett agere,
ita
influere cuuree
finatit
ert
appeti
8
detiderari.
Probatur conclusío: Causalitas fi–
nis est id, per quod in aélu secundo
movet ,
&
inclinat ad se volu ntatem;
sed fin is movet
& .
inclinat ad se vo–
Ju ntatem per
su1
amorem: erg amor
finis est ejus causalitas. Major patet;
na m discrimen est inter Íntelteélum,
&
voluntatem , quod
in~ll eél-us
res
ad se trah it, eas intelligibiliter appre–
hendendu;
e
contra volunras
a
rebus
trahitu r , eas appetendo : appe1ítus
ením
e~t
inclinat io a<l rem appe titam;
&
ideo in tan1um finis causalitatem
suam circa voluntatem exercet
in
quantum eam ad se trahir
&
inclinar.
Minor vero probatur: Per id finís mo–
ver
&
inclinat ad se voluntatem, per
q uod
rnluntas
indinat ur
&
move–
tu r ad finem; sed volun tas inclina·
tur
&
movetur ad finem per amo–
xem ejus : ergo finis movet
&
incli-
nat aJ
~e
vo!un tatem pe r amorem, in
qu antu"TI, sc did
1
c , in, pirat amorem,
&
desiJe rium
· 1.
Und '
S. t\ ug. vo–
cat amorem ,
pondut
,
quia volunta–
tem trahic,
A•nor meut,
inquic,
pon–
du1 mwm :
eo
fe ror, quacuinc¡ue
fuor.
Cu
Jrmatu r: Causalicas est exer-
c111 um
·inutis causan:ii,. ut pacec e1
ipsa voce ,
&
viJeri pocesc in al •i
C<\.U·
sarum generibu ; sed inspirati
amo–
ris, se
amor nt 1mpressu
a
fine ese,
exercicrum virtu ti ejus cau andi: er–
go ese caus:il11as finis. Probatur rni–
nor : Vinus
ausanJi in fine est ejus
bonitas, seu amabilita , ut ita diClm;
sed exercitium amabilrtati
ese aélu
amari, seu movere voluncatem motu
amoris: ergo amorille inspir atus
a
fi–
ne, est exercitium virtutis ejus.
Objicies
1.
Amor fini s e t effeélus
fin is : ergo non est ejus causalitas.
Resp. Arnorem fin is esse · simul ef–
feélum,
&
causalicatem ejus: Effec–
tum quidem' quatenus pro edi t
a
fi–
ne: causali1atem ¡¡eró, quacenu pe r
amorem , quem
finis
imp rimit
vo·
Iuntati, exercet suam ama bilitatem:
sicut visio est simul ,
&
effeélus po–
tentire visiva:, in quantum procedit
ab illa ;
&
causalitas, in quann\ m
est exercicium virtuiis videndi.
Obj.
2.
Amor est causali cas volun–
tatis: ergo non ese causalitas 6nis.
Antecedens patet; nam amor ese ac–
tio voluntatis.
Conseq.
prohatur;
quia diversre
causa! debent habere
diversas causalitates.
Resp. Amorem sub diverso rcspec–
tu esse causali tatem voluntatis simul,
&
finís: ut enim dicít D. Thom.
1. 2.
q.
26.
art.
2.
in Corp. amor potest
duplícicer sumi: Primo, ut est qua:–
dam immutatio faél-a
a
fine'
&
objec–
to amato : Secundo, ut vitalis aél us ·
ª