1000000219

99 / 298

De natura Syllpgismi., & c. Art. II. 8 3
nempe , migratio ad ~itam ~lterac:',
se<l isca meliorem. :Secundo , de ti·
cit dilemrna , cum utraque pars reror–
qu eri potest vice ver~a : Ut .i ~ prio ri
illo · si nubas, aut fütos susc1p1es, aut
non'? Si non suscipias , quis labor?. Si
suscipias, quantus fruél:us? Ergo n-u–
bendum.
Regula: argumentationis in genere
tressunt: Prima, ex vero nulto mo–
do uquitur fatrnm; nam , quod se–
quit ur elC alío., illo posiro esse debet:
Si ergo ex vero sequeretur falsum ,
posito vero vere esset; sicque ess~t ve–
rum, & fa1sum ; quod est impossi bile.
· Secunda regula : Ex falto aliquan–
ilo sequitar id , quoa aliunde verum
est : U e ex illa falsa , Omnes Apostoli
reprobi ; sequitur ha:c aliunde
vera : ergo Judas est reprobus. Ra·
tío regula: est, quia in argumentatio.._
n'e, antecedens infert · quidem conse–
quens·, at consequens non infert an–
teceden$ : unde posito antecedente,
poni debet con•equens ; at non· vicis–
s~m ·posito eonsequente, poni debet.
antecedens: Ut , posito, quod om–
homines si'nt doéti, necesse est
F'etrum esse doétum ; at .posito,
quod Petrus sit doétu~, non deben_t
p ropterea omnes bomines esse doél:1.
Conse-quens itaque potest esse aliun–
de .verum , Jicet antecede-ns sit fal–
sum. H:ec regula majoris momenti
est , quam vlllgo e_xis timerur: , Hujus
enim inadvertencia plerumque pec–
camu·s , dum nos veram reí causam
invenisse putamus; quia veris effac–
tibus , ea , quai:n fi , concor–
dat ; i<l est , verum esse antecedens,
quia verum est consequen : U c, Car-
1esius principia a se e_xcogitata '·vera
confi entissime asserit; uia iis posi cis,
ali4ui, qui n~Ul\C in mundo vi<len-
tur , effeél:us continge rent.
Tertta regula , seu potius prrecep–
tum : Antecedens debet . erse notiur
consequente : Ass um itur en1m antece–
dens, uc nobis illustret conse.¡uens; non
illu traret autem, nisi esset aot ius. lta–
que in argumentando cavendum , ne
~n antecedente utamur principi1s obs~
curis, ac du biis ; sed perspicuis, &
certis, aut qu ;e elC talibus evidenti ne–
xu deduéta sint.
Hrec de argumentatíone in genere.
Nunc de pra::cipua, & usitat iori ejus
specie, nempe Syllogirmo, accuratius
agendum.
ARTICULUS II.
De natura Syliogismi , ejusque divisitJ·
nibus in genere.
SYllogi~mus det:finitur ab Aristote-.
le, hb. r. Prim. Analyt. cap. 1.
Orario , in qua quibusdam possitil
( nempe duabus propositionibus) neces–
se est, aliquid seqai (nempe tertiam pro–
posi tionem) ex eo, quod hcec sint posi·
ta. Clarius deffin iri pocest , Argumen–
tatio, in qua duo extremi termini pro –
pouitionit affi rmative , aut negativ¿
comparantur cum uno tertio , ut inde
concludatctr eorum compwatio ínter .re;
seu affirmativa, seu n:g ativa. Ut enim
superius diximus , s;:epe inter pro–
positionis , de qua ferendum ese judi–
ci um , terminos ciare perceptos ,
nulla connelCÍO, aut repugnancia ap·
paree; atque adeo ipsa ex termini~
judicari nequ it : Tune qureritur ter–
tius terminus, qui eoru m nelCum, aut
re pugnantiam illustrec; Nam, si ali–
cui tercio termino ídem sint duo illi
termini , evidenter colligi mus , esse
ídem ínter se ; juxta ha:c duo princi-
L z pia1