163 / 298
Qua operatione jiat unive1·sale.
Art. III.
1
47
eélu ad ha:c
qua: illi ac:cidunt , ut
ha:c omnia imporrant respeélum supe–
Sxistit :} parte' reí. .Ut cum apud me
rio·ri·s ad infer!ora, ut constat .ex dd–
repuro an virt us stt voluntau przfe-
finmone termmorum: ergo u niversa le
renda?' Virtutem secundum s'uam pra:-
L ogicu m est unum iespiciens mul ta,
cise defñnitionem co sidero ;
non
ut superius ioferiora. Minor veró de–
hanc, vel illam virtutem, qua: in Pe-
claratur: I n eo consi tit ab.>traétio ,
tro
&
Joanne existit ta li tempore,
u t natura pra::cise secundt'im se c0n–
tali' loco, talibus
co~j unéla
circums-
sideretur a bs ue ullo ordine ad in–
ta ntis , z:gritudinis, sanitat is, scientiz,
feriora ; compa rat ío vero in eo, ut
& c. seu, ut duobus verbis dici solet,
in(e!ligatur ordo quida m inter natu–
considero virtutem , ut a b trahit
ab
ram
sic
consideratam ,
&
inferiora
hic ,
8
nunc;
id est , ab hac singula·
ejus :· ergo non per abstraél1onem,
ri, ab hoc
0
tempore, loco, ex1stentia,
sed
per compararion&m
habet
res–
&
aliis' qua:
a
p:irte rei tlli accidunt.
peélum ad inferiora.
SECUN DA CONCLUSIO.
Ut natura fiat un.iversalir L ugice· ,
n~n
sufficit ab;traélio, sed r equiritur
eju; ad inft!riora
per
mentem fa &a com–
p aratio.
Conclusio non recipitur ab omni–
b us: sunt enim, qu i puta ne, n turam
a b .traél:ione
fi
ri unive;salern,etia
mLo–
gice.
E!:st tamen
. T hom::e
q.
7.
de Po–
ten . art.
11 .
in corp.
R.:latfonem,
in–
qu it,
universal11atis
intelteélur adin–
venit
,
conriderando
ordinem
ejur
,
quo_J est in inteltet:f
',
aJ res
qll<e
runt
e.:crra intelleéfum;
id est'
natur~
abs–
traélre ad inferiora
'a
quíbus abstrabít.
Et opuse.
s6.
NattJra
fit
univer.rali.r,
qu~tenur
cognoscitur,
ut
part icipabilis
ah inf.:rioribus.
Prob tur racione:
l}
niversale
Logi–
cúm est unu rn res piciens multa, u
t.su·
perius infe.riora;atqui natura pra:ci
se exvi abscraélionis non respicit inferiora,
sed
sol~ m
cum ad
~a
comparatur: ergo
non est universalis Logice. Major cons–
tat ex dtél:is,
&
confirmatur pra:terei:
o mne universare Logicum, ut dicemus,
ve! est gemís, vel specics, vel differen–
tia, vel proprium, vel acciden$; atqui
Verum du plex est comparatio: U na
simplex•
dicitur, qua:
fit
per simplicem
apprehensionem , qua percipirur ordo
ille natura: ad infertora ; altera di–
citur
composita,
q ua:
fit
per
j udi–
cium, quo aélu affirmamus naturam
de inferioribus. Sunt qui ad i.niversa–
le Log icum hanc requ irant;
s ~d
suf–
ficit prima. Universale enim Logi–
cum non est natura aélu pra:dica a
de pluribus, sed pra:di
a
bilis: unde
universalia dicuntu' p ra:dicabilia :
er–
go non req irit r , ut aél:u pra!•.l°ce–
tur, sed
solu'll,
nt
con ipiatur ut
superior ,
,&
p r~dica bilis.
O hjici possunt plura S Thoma: lo–
ca, in qu ibus dicit, naturam fieri uni–
versalem p·er sola m abst r étionem r.
p. q.
79.
art.
• .,
i
z . Qu'.IÍ abstraélfo-
' ne ,
inquit ,
d m.J1e•ia
in.J.
v idu1Jli,
fit
univerrale.
Idem d icit opuse.
S
9.
Sed dtcc:nduin , S. Thoma n 104ui
de universali
M .raphy si. o;
aut sal–
tero de· Logico soht'll
fun .lamm talit er
:
nam unive rsale Logicu m in habi tu–
d ine natura: ad info r1ora co sbtere,
probat opuse. )6 .
-Obj.
z .
Si natu ra existeret realiter
separata ab individuis , qualem finxit
Plato, esset forma liter universali:.: er-
T
2
g!)