1000000215

-,;..

QU..IEST. lll. ART.

JI.

Demonstratur 3. Si mundus hic ontnium possibilíum

esset

opritnus , deberet maxi:ne manifestare Divinas perfectiones , ita ut

ipsa: magis manifestari nequirent , quemadmodum Leibnitia ni loqu–

untur: nam si Divina: perfectiones per mundum optimum rnaxime

non manifestarentur, jam possibilis esset alius mundus perfectior,

per qu·em illa: magis , ac magis rnanifesta: fierent. Atqui repugnar,

Divinas perfectiones maxime manifestari per mundum optimum, ita

ut manifestari

ill:.e

amplius nequeant (

1) :

.nam

Divin~

perfectiones

CUI'

DivÍ'/'?tf!

omnipotenti,e limites figentur dicendo. produci

Deo

f OSJe

mundum inte1• onznes p c1fectiuimum?

Perdita sane ratio, qua: seipsa

profligatur. Non h:ditur Divina potentia cum ncgatur posse produc i

mundum omnium possibiliutn optimum, quía ut fidvertit S. Thomas

p. q.

r¡_u,e contradictionem implicant , rnb Divina potentit1

non continentur

r¡_1tia 1'on possunt habere possibilium rationem. Un–

de convmientiu1 dicitu1·, quod ea non poss1mtfieri, quam quod Deu¡

tion possit /am·e.

Mundus autem omnium possibilium optirnus con–

tradictionem implicat , ut ostensum est. Cum autem Leibnitiani di–

cunt,

pos~

Deo produci mundum inter omnes perfectissímum , jam

ponunt , Divinam potentiam ultra illum non posse se extendere ;

li–

mites igitur ei potentia: figunt. Addit idem Auctor :

Possunt

esse

injiniti infra unum inte1· omnes possibiles pe1fectissimum, ·qui

/ictf

jinitu1 in

sit, potest tamen qttoslibet a!ios p ossibiles pal'Íte1·

finitos perjectione 1uperai'e : neque detrahitu1· Divinte omnipotentite 1i

dicamus, nullum

~lf'ectum

pl'oduci

ab illa

pos

se ,

qui finitus in se no1i

sit.

Quomodo erunt infiniti mundi possibiles , si tandem devenitur

ad unum inter omnes possibiles perfectissimum l Nonne hoc ipso de–

veniretur ad ultimum, proindeque destrueretur infinitas? Si autem

perfectissimus ille mundus, finitus est in se ipso , quomodo poterit

esse perfectissimus,

perfectione superare infinitos mundos possibíles,

qui licet finiti in se ipsis sint ; nihilominus infiniti sunt , si collective

accipiantur, ita ut unus altero sit perfectiór in infiuitum? Oporteret

sane, mundum illum perfectissimum continere perfectíones majores,

majores omnium mundorum possibilium in infinitum: nec proín–

de finitus csset. Ex eo autem quod

Divina omnipotentia nuHus possit

effc:ctus produci qui finitus non sit , sequitur repugnantia mundi om–

nium perfectissimi , quem si Deus efficeret , producevet effectum in se

infinitum ; vel si mundus ille ponatur finitus, non erit omníum per–

fecti simus, atque adeo si null.unt alium pra:ter illum Deus posset efficere.

d etraheretur ejus potentia:.

Thomas q.

de pot. a. S· .. Finis'

inquit.

naturalis Divina:

"voluntatis est ejus bonitas , quam non velle non potest. Sed fini huic

"non commen

surantq

r creatura: , ita quod sine his Divina bonitas ma–

" nífestari non

poss.it

qu~d

Deus intendit ex creatur;s. Sicut enim-

ma·

Tom. Ill.