215 / 436
De
Motu.
Art. II.
2.0 I
tem
;
atqui aéHo nihil potest denomi–
nare intrinsece proeter agens ; quid
enim assignari potest? ergo intrinse–
ce denominat agens.
. Resp. Aéhonem transeuntem deno–
minare intrinsece passum, in quantum ·
c-onstituit ipsum aéluacurn,
&
aff<:étum
aétione: aého enim ·duo denominat,
scilicer, prwcipium'
a
quo est'
&
sub–
j eélum , in· quo ese : divecs1mode ta·
roen ; narn subjeétum, in quo e.H, de–
nominat
alfo<1tum
;
principium veró,
a
quo ese, denominéte
agen•.
Sed, quia
aétio , formalirer ut aél10, non dicit
u–
se
i11
aliquo
, sed
eue ab aliquo
; ideó
formalirer ur aétio, denominat pr:n–
cipium'
a
quo esr 'sciiicet' agens.
Obj.
4.
Agens esr propter suarn ac–
tfonem : ergo deber ab illa perfici
intr-insece, ac proinde aétio ese in
ag~ ntc.
!lesp. Negando .co:Jsequentiam: Res
~nim
est propter suam perfeétionem:
1Jt
autem dicir
S.
Thomas, perfeélio
reí non soium in eo consistir, ut in se
perfeéta sit, sed etiam,. ut alia pufi–
ci~t:
Irn.ó, ur inquit Cbristus,
Bea–
tit'u e!t
dare
,
quam accipere
;
id est,
perficere, .quam perfici ; per aélionem
autem transeunrem res perficit alias:
Unde potest esse propter illam, qua121-
vís ipsi rion sit intrinseca.
lnstabis: Id , per quod agendi po–
tei:itia reclucitur ad aél:um, est in ipso
agente ; sed agendi potentia per aétio–
n em reducitur ad aétum: ergo ·aétio
esr in agente. Probatur major: Nam
potentia non poresr reduci
ad
aétum,
nisi per id, quod intrinsece recipir.
Resp.
Nego majorem
absolute
sumpram. Ad probationern distinguo:
Potentia non reducitur ad aétum, nisi
per aljqui.d in ea incrinsece receptum,
potentia parsivá
,
seu recipiendi
,
con·
Tom. II.
cedo :
potentiá
aétivd uu dandi,
ne·
go: Ha:c enim per hoc pra:cise re·
ducitur
ad
aétum u!tilnum, quód com·
municer,
&
det suam perfeétioneni
aliis: U nde aétio, qua: reducir poten-'
tiam aétivam ad aétum, non deber in
illa recipi, sed ab illa ad alía diffundi.
Quia tamen omnia creara virtns ac–
tiva qui ppiam passivoe porentialitatis
adm1xcum haber, nec est ex se aétiva,
nisi in aél:u primo; ideó antecedenter
ad aél1onem , debet aliquíd inrrinse–
cum
r Clpt:ce ,
quo fiat in aélu secun •
do aétiva ,
&
profundens aélionem:
C<eterum
ipsa aélio non recipitur in
virrure aéliva , sed solum in passo:
U nde Aristoteles dicir, quod agens
agendo non mutatur pee suam aétio–
nem , qüia illarn non recipit.
Qua:res
,
qúomodo
.aCiio
transient
tribuatur
Deo?
Res poi;ideo ex D.
Thoma ,
discri·
men esse ínter Deum ,
&
agens crea:
tum , quód omne agens crearurn agit
cum motu,
&
rransmutatione subjec–
ti , ipsum reducendo de potenria ad
aétum: Deus veró agit sine motu,
&
transmuratione , quia non snpponit
subjeétum, sed ipsum etiam producit.
U nde in
ag~ntibus
creatis aliquid me·
dium ínter virrutem aétivam, etiam
in aétu secundo institucam,
&
effec-.
tum reperirur , scilicet , mocus ipse;
qui quatenus procedir ab agente,
&
est reduétio patientis ad aétum, voca–
rur-aélio
agentiJ.
Sed ínter virtutem
Dei aétivam ,
&
effeétum nihil est
medium quod possir eonstituere iic–
tionem Dei : Unde ratio at'lionis rrí–
buitur ipsi virtuti Dei, seu aétui im–
maoenti, quo effeétus ad extra produ–
cit.
Et,
quia ille aétus non exit extd
Deum , sicut morus causa: agentis,
sed
manet
in
ipso Deo , imo es-t ejus
Ce
sub•·