213 / 436
De
Motu~
Art. U.
1
·99
cendit ab agente, tanquam diffusio
aéli vitatis ejus. ltaq_ue sir.
CONCLUSIO SECUNDA.
AE:tio proprie
,
~
physice sumpta,
/icet
sit origi11ative
ab agente
,
ut
tamen subj fJive in pariente.
·C onclusí
est Aristotelis 3. de ani–
ma , tex t, 138.
Agentis, ·inquit, mo–
v entisque
operar io
in
ipso
patiente
suscip itu·r
,
at que inest
;·
&
in hoc 3,
lib. c. 3. id exp.resse pro ba r D. Thom.
pluribus in locis ídem dicit, prrec ipue
3. Phys. leél. 4.
Licet;
inquit,
aófio
.f'Ú
ab agente
,
Uf
a
quo
,
eJt tamen
Ín
pa t írnte
tanqudm recep t ú in eo:
quod
ídem dicit
11.
M etaph. Jeél.
9.
Probatur
1.
ratione, quarn
hic
pro–
fert Aristoteles : Aél10 est
Í!l
eo, in
quq recipitur motus ; sed motus re–
cipjtur in pariente , ergo
&
Altio.
~ i nbr
pa te t ex diéüs,
&
vix ab ullo
negatur. Major vero probatur; Qua;:
sunt realiter idem ,
&
solum moda–
liter distinéla, in eodem subjeélo es–
se cjebent ; sed motus
~
&
aélio p!iy–
sice
sumpta identifi ca ntur , ut patet
ex
d iélis : ergo debent recipi in eQ-
dem su
bj eélo~
·
Confirmatur : oppositorum opposi–
ta est rat?o; sed aélio irn'manens ,
&
transiens su nt veluci opposit;i! inter
se :.
ergo debent sortirí op positam ra–
tio ne·in: ergo' cum
un~
sit ití agente,
;¡,Itera debet esse in passo, ut
e ~i a m
insinuant ips<e vo·ces; Nam
immaneh.r
dititut ; quasi
manen.r in agente; tran·
sien.s
vero ' qu a'si
eg rediens ab agen –
te,
ut in'
passo·
rec'i pi'atur: únde
D.
ThornaS'
I. 2.
q.
3·
art:.
2.
ad
3·
&
q,
31. art. ). dt'scrimen inter illas cons-
·tituit , quod i'mmanens si"t aélus ,
&
¡ie:rf~ébo
agentis ;
uansiens
vero
sit
perfeélio pat ientis; qu od non esset,
si ha:c in agente reciperetur.
Si vero dicas, aélionem dici
tran–
.reuntem
,
non quod ipsa , sed quod
ejtJS terminUS in passo recipiatur:
COrl·
'
trn
est ; nam aél io .Pei creativa po· ·
nit terminum ad extra,&. tamen non'
dicitur formaliter transiens, sed so–
lum virtuaJiter : ergo aélio formali• ·
ter transiens non solum quantum ad
lerminum, sed etíam quantum
ad
en~
tiratem, debet esse extra agens.
Probatur
2.
Aélio est veluti reduc•
tio ad aélum , seu aélus diffusio ; at–
qu i talis reduélio ad aélum, talisque
diffusio non recipit ur in _agente sed
in patiente : ergo aélio est in patien·
te. Probatur minor: Redutlio ad ac–
tum,
&
diffusio est in eo, quod re·
ducirur
a.d
aélum,
&
in quo diffun–
ditu r aélus; sed patiens reducitur ad
aélum: ergo in ipso recipitur aélio, ·
~
soltlm ab agente originem habet.
·
TERTIA
CONClUSIO.
Si aélio sumatur causaliter pro
aéliv itace agentis, seu pro illa for–
malitate , qua virtus aéliva
tranfer–
tur ab aélu primo ad aélum secun–
dum agendi, sic reci pítur in agente:
Et
idem di
cendl.lm, si sumatur rela–
t1ve, id est, pro respeélu agentis ad
passum.
H..ec conclusio conciliat diversas
Thomistarum
sententiás ;
&
patet:
N am aél ivitas agent is , cum sic
in–
trinseca pei:feélio vi rtutis aéliv re' ip.–
satnque transferat 2b aélu primo agen–
di ad aélum secundum, debet info r·
ma re,
&
aBuare ipsum agens , ac
proinde in illo 'su bjeélari.
Obj . contra
secundam co11 clusio–
nem
1.
Ex
Ar-rstotele
3.
de ao \ma.,
T ext.