220 / 298
Logictemajoris primapárs.
Disp.
II._Qu re st.
III.
id , quod est in secunda marerialiter
sumptum, sed formaliter, ut neget
d ifferentiam
secund~:
ut Línea c0ns-
_tiwí1u r per longitudinem solam; S u
p ed1cies per Jatitudi nem Jongicudini
adjeétam, sed nega ntem profu ndita tem.
S pe1 ficies d1viditur in S uperficiem
si mplir.ite r diél:am ,
&
Superf.i<.:iem
con cinent m,
qu~
vocat ur
Locus.
Su–
p<e1fic1 rum enim qu:rdam cootinet,
&
ambit aliquod corpus: ut super6
cíes dolí cQnti n ·t vin um ; superficies
aqu:r \ont inet piscem;
&
superficies
ae1 ·~
111e amb1entis , continet (Or–
pus meum.
Qu~da m
vero non con–
ti n_et aliud corpus int d se. Prima su–
p erficies dicitu r
Lo.-us,
qui sulet Jef–
fio ir1 ,
sup21ficies concava corporis- am–
bientis
;
secunda vero d1ci_tur
Supe.r–
fi cies
simJ>liciter,
ARTICULUS IV.
Utru11J
Locus
,
Tempus
,
Motu1,
&
Oratio. sint p roprie species qu11n·
t itatis?
I
N
~uperi~re
Articulo c;lívisimu_squa?·
tttatem
m
omnes suas spec1es, st–
ve proprias sive improprias. Modo
quzrimus utrum ista tria , Oratio,
Tempus,
&
Locus , sint reponeoda
ínter species proprie diél:as ? Quibus
adj uog imus Motum ; qua Jicet Aris–
toteles ousquam eum reposuerit ínter
species quantitatis , quidam tamen
illum
ca:teris annumerant.
PRIMA CONCLUSIO.
Locu1
non ut speciu
quantit11tir
di1tinta
d
superficie.
Conclusio est
D .
Thom~,
&
Aristotelis, qui,
lic~t
in
Logica reposuisset locum inter spe-
cíes quantiratis ,
i.n
Meta ~
hysica ta–
men expresse dtcit , non esse speciem
div ersam
a
superficie.
Pro batur rarione: Cum e nim quan–
titatis essentia sita sit in extensione,
juxta varios extensionis modos, d is–
tin guend~
:.uot qu.antitatis species ;
atqui Locus non addic novum
mo–
dum extensionis supra superficiem:
ergo nec distinétam speciem quanti–
tatis. M ajor patet, Probatur minor:
Locus enim supra superficiem dicit
solt'tm , continere aliquod corpus ; !Jam
Jocus defli oitur,
rnperfjcier
ambiens
>
8
co11tinen1
corpus
;
sed ambire cor–
pus, non est novus modus extensio–
.nis
,
ut patet : ergo locus non addi.t
novum n;i-odurn extensionis.
CONCLUSIO SECUNDA.
Molus
non
eJt
tpecies
quantitatir.
Ita Aristoteles censet ubique;
naw~
oeque in Logica, neque in Metaphisi–
ca eum accenset speciebus quant ita–
tis :
lmo ,
rej icit ínter Postpra:dica–
menta.
Probatur: Species pr:rdicameoti de–
bet esse aliquid in suo genere cemple•
tum; atqui motus proprie 'sumptus
non est a1iqu id in suo genere com–
pletum ; est enim fieri quoddam ceo..
deos ad faétum esse; ut calefaél:io est
fieri calor is; id est , ipse calor imper-
' feél:e acquisitus,
&
per modum ten–
dentis ad perfeéliorem statum : ergo
non est species pra:dicamenti, sed ali–
qu id imperfeél:um , quo ·reduci debet
ad
pra:dicamenturn sui termini.
TERTIA CONCLUSIO.
T empu1 non e!t
proprie
dieta
1pr–
eier qu<mt
itt1ti1.
Ita