1000089651

[ 434 - 436]

animum mentemque nostram malam aliquam cogitationem

inicit, ita ut malae huic cogit ationi male faciendi cupido ac–

cedat, si huic a diabolo in mentem nost r am inuectae cogita–

tioni, obsistimus nulla ex eiusmodi cogitatione uoluptat e per–

cepta, non solum peccatum non admittimus, immo potius rem

Deo gratam facimus. Si uero in iis quae diabolus ment i nos–

trae obuertit nonnihil delectamur, ueniale peccat um admitti–

mus. Si denique ea in cogitatione et delectatione nostra si–

mul acquiescentes studio et industria immoramur,

[

434]

etsi persuasum habemus id malum esse, magnum peccatum

mortale admittimus; atque hoc est ·quod' in hoc mandamento

uetatur. Frater Iohannes Raulinus nomine < haec> refert. P ia

quaedam mulier,

m~ltis

uirtutibus ornata, ab episcopo pro

sancta habebatur. Haec in seruum suum oculos coniecer-at

cumque in eo esset ut in peccatum incideret, hoc demum ma–

lum esse agnouit. Cum autem cogitatione quidem assensa es–

set (etiam si actum ipsum non consummasset), non tamen,

quamquam id memoria tenebat, confessa est.

[435]

Morti

autem proxima < peccatum suum> meminit : sed prae pudo–

re peccatum non est confessa: sic igitur mortua est: Episco-·

pus autem, confessor eius, in aedicula sepeliuit. Postridie au–

tem, cum primo mane ad Matutinum recitandum surrexisset,

in aediculam ingressus est. Ingressus autem aediculam ipsam

ardere conspexit, non secus ac furnus a·rdere <solet>. Ne–

que eo minus ingressus, super illius fominae sepulcrum

cadauer conspexit : sub quo uehementissimus erat ignis; in·'

igne uero multi daemones qui ferrea pala ignem uersabant.

[436]

Episcopus tune perterritus intentius intuens agnouit

cadauer illud corpus esse dominae illius, cuius confessio–

nem excipere solitus erat. Quod ut certius rescisceret interro- ·

gauit, adiurans per Christi matrisque eius nomen, ut sibi ·

aperiret quis esset et qua de causa tot cruciatibus torquere-""

585