1000001180

88 -

ticum spectantibns ad ipsius posse ju1icium recurri

(1); Sedis vero Apostolicre, cujus auctoritate major

non est, judicimn

nemine forc retrnctnndmn, nequo

cuiquam de 'lius licere judicare jndicio (2). Qnare

recto vi::ritatis tramite aberrant, qui nffirmant, licere

nb judiciis Romanorium Pontificum ad oocumcnicum

Concilium tamqnam ad auctoritatem Romano Ponti–

fice superiorem appellare.

Si quis itaque dixerit, Romanum Pontificem habe·

re tantummodo otlicinm inspcctionis

\Tcl

directionis,

non autem plenam et snpremam potestatem jurfodic–

tionis in univcrsnm

Ecclesiam,

non solum in rebus,

qure ad fidem et mores, sed etiam in iis, qure ad disci–

plinam et regimcn Ecclesim per totum orbem diffusre

pertinent; aut cum babero tantum potiores partes,

non vero totam plenitudinem hujus snpremre potesta–

tis; aut banc ejus potestatem non esse ordinariam et

inmediatam sive in omncs ac singulas ecclesias, sive

in omnes et singulos pastores et fideles; anathema sit.

CAPUT IV.

ROMA.NI

PON'l'CFIOIS

INFAI~LIDU..I

MAGlSTERlO.

Ipso autem Apostolico Primatu, quem Romanus

Pontifex, tamquam Petri principis Apostolorum suc–

cesor in universam Ecclesiam obtiaot, supremam quo-

S~dc~~~:~;~i Íe~~:~~e;p~~:,;.r~':ci~!lreh~~n~ª:o~~

~~¡~~~ ~~r~~e ~~to~~~te~;e

ºf~i•fi3:; ~h~;ft~~Í~q~

unionem conveniebat, declaraverunt. Patres enim

Concilii Constantinopolitani qnnrti, mnjorum vesti-