1000089651

[373-377]

telligi debet ne quemquam ex nostro cuiusque arbitrio occi–

damus.

D.-Est

quod a te quaeram. His uerbis "neminem occi–

dito" [-373] uetaturne etiam quominus nos ipsi occidamus?

M.-Nullum est dubium, quin id quoque hic praecipiatur:

.nullius enim uita sua cuiusque uita est. Horno enim non sui

causa creatus est, sed Dei causa. Nemo igitur potestatem ha–

bet sui occidendi.

[374] Quod si quis Sanctus Sanctaue,

ne Fidem uiolaret neue in adulterium incideret, se ipsum oc–

cidit, Dei uoluntate is ad illud faciendum impulsus esse nobis

erit dicendus. Nisi enim ita esset, peccato mortali non care–

remus. Qui enim semet occidit, ·hominem occidit: quod fieri

huius mandanienti uerbis uetatur.

[375]

D.-Cur

uero "praecipue" dicis?

M.-Cum

praecipue occidere uetatur, non hoc tantum

_praedpitur, sed etiam ne uerberemus aut uulneremus uel

baculo uel alia quauis re proximorum nostrorum corpora. Im–

mo Christus pater noster, mandamentum hoc in Euangelio

declarans nobis praecipit ne irascamur, ne quemquam con–

temnamus,

[376] ne male dictis incessamus siue <id>

uerbis fíat <siue> mente et cogitatione: ex his enim faci'le

delabi posse ad caedes mutuas. Audi quod nobis narrant duo

Patres Franciscani, Frater Simon Brixiensis et Fr. Marianus

Treuiensis. In coenobio quodam cuiusdam urbis prouinciae Ita–

licae, complures erant fratres Dei cultui inseruientes. Duo ex

iis qui ibi erant, qua de causa incertum, grauissimis se mutuo

ma:ledictis prosciderunt. Cumque in utriusque corde simultas

permansisset, iam alterum alter non alloquebatur.

[377·]

Duobus post mensibus, alter eorum in mortiferum incidit

morbum, Sa.cramentisque acceptis, mortis imminentis metu,

eum quocum uerbis contenderat aduocauit. Qui cum uenis–

set alter ab altero ueniam pétiuit, atque inter se in omnium qui

571