1000000236

Conclusio.

443

so loquitur. , Equidem eos casus, in quibus me fortu"

,na non leviter excrcuit, mecum ipse consideraos, cqns"

"tantius huic sententire adhrerere incipio: nam quum nul–

,lius rei mihi conscius essem, quamobrem animo angen–

,dum mihi esset, meque

tempestate aétum in Philoso..

,phire portum recepissem, magna ego, ac talia ' qure

"nulla alía mortalium rerum sperarem, solatia

virtu–

"te petii,

exoravi. Quare faétum est, ut me vehe–

"menter puderet prreteritre retatis , quam ego in sterili

"rerum contemplatione pene totam consumpseram , to–

"tumque me deinceps in id studium converterem, quod

"ut noster ait Venusinus,

.JEque pauperibus prodest

locupletibus teque:

.JEque negleCfum pueris, senibusque nocebit.

Quinimo hic

¡e

Philosophire fihis , fruétus,

atque corona hab atur. Rationem , idest insitam illam

animo vim , qua senttamus, intelHgamusque

quaque

qure percepta,

eomprehensa sint, conferamus ínter

sese ,

ad calculum adducamus, hanc , inquam, per–

vigilem , aétuosamque vim , & faaultatem in commu–

nem generis humani utilitatem nobis

Deo esse datam,

eo minus dubitari potest, qua majorem illa

amplio–

rem finem speétat, quam cujusque est privata utilitas.

Nam quid adtinuisset nobis tam longe lateque circuns–

peétantem tribuere , nec prresentia modo comprehen–

dent~m

, sed

remotissima prospicientem , anteceden–

tia cum consequentibus conneétentem ,

communes

causas ac fines indagantem , si privatre cujusque utili–

tati, privato abdomini tribueretur

Neque enim Deus

supervacua machinatur. Certe in brutis , qure neque in

societate omnium cum omnibus

Natura creantur ; ne-

que