1000000236

De Fortitudine.

433

tientia. Fiducia pertinet ad animre prreparationem:

magnanimitas ad splendidam executionem ; 9ure duo a.d

aggrediendum requiruntur. Duo quoque aba ad susth

nendum necessaria sunt: patientia , ut animus

malo~

rum, seu prresentium, seu imminentium, pondere non

frangatur ;

perseverantia , ut animus diuturnitate

laborum ,

dolorum non deficiat (

1).

For..

recusat , Non enim , ait Seneca , fortitudo est inconsulta

temeri~

, tas , nec periculorum amor , nec formidabilium appetitio :

dili~

, gentissima in tutela sui fortitudo est,

eadem patientissima eo–

" rum , quibus falsa species malorum est. Sed ulterius finis hones–

" tas requiritur. Unde oprime Tullius: Ea animi, inquit, elatio,

,, qure cernitur in periculis,

laboribus , si justitia vacat , pug–

" natque non pro salute communi , sed pro suis commodis , in

, vino est; non enim mOclo id virtutis non est, sed potius imma–

" nitatis omnem h manitatem repellenti

!taque bene dicitur

Stoicis fonitudo ,

irtus

ug ans pro requitate. Arist. quoque as–

serit, ferina m esse non

e am fortitudinem , qure est inconsulta,

aut honesto fine non dirigí ur.

( 1)

Qureri solet an

obi rus sit sustihere , quam

ag~redi.

Com·

munis sententia tenet ortitudioem in sustinendo

ma~is

elucere;

quod is qui aggre itur cum eo pugnet, quem inferiorem existi–

rnat ; contra autem in sustinendo accidit. Quod autem ajunt nobi–

lius esse agere , quam pati , id facile solvitur. Nam illa perpessio

non absque magna animi contentione fit , mensque elicit aétum,

quo fortissime se prreparat ad mala sustinenda.

Item : utr. fortitudo magis eluceat in repentini;, quam in prre–

visis. Mihi videtur magis elucere in

repentinis. Nam fortitudo

magis .elucet, ubi opus est habitu magis confirmato; atqui in re–

pentims fortiori opus est habitu fortitudinis, minus quippe tune,

aut nullatenus paratus est animus , ut reflexione adjuvetur : ergo.

Alia qure similiter inquirí solent, ex cognita fortitudinis natura

facile resolventur. Quis enim mortero sibi inferre pro vera forti–

tudine habeat , cum potius tale facinus ex imbecillitate ,

igna–

via ortum duoat1 Si enim adesset animi firmitas ,

constantia,

nemo esset qui sibi mortem inferret. lgitur qui sibi inferunt , ex

desperatione hoc faciunt,

impatientia in malis tolerandis, prop–

ter eorum vel acerbitatem , vel diuturnitatem. Tam longe abest

ut sui occissio fortitudinis laudem demereatur,