477 / 816
bus reductio haec syllabarum obtemperauerit nihil compertum
babemus. Obserua tamen:
a)
eas non ita pridem exoleuisse
inde potissimum euinci, quod quaedam syllabae, primo et
. secundo post Americam repertam saeculo, duplici etiamtum
forma efferi et scribi solerent:
upiyani
et
upyani, o(J;yy¡,acc
et
camaqqui, huc
et
huqqui, chahua
et
chau
(in loe.
chaupi),
etc.
b)
duarum syllabarum apertarum ad eumdem complexum
morphologicum (cfr.
§
34) pertinentium, si ab eadem conso–
nante incipiant, posteriorem potius quam priorem uocalem
extriunisse
tamennace.
e) in dialecto cuzquensi nmquam, in
reliquis raro admodum duas syllabas contiguas reductionem
passas esse
(Sullcpacha
apud Fr. de Av. 298, 314).
§
19. Nota 2.ª
Ay
et
au
diphthongi nonnumquam ínter
se commutantur:
huayqqiti
=
huauqqui.
§
20. Nota 3.ª Cum syllabae
hua, hui,
quotiescumque
expuncta uocali in consonanticum diphthongi elementum
transeunt, per
u = ~
scribantur; cauendum est ne in talium
syllabarum pronuntiatione, quales in extremis uocibus:
pi
-
chui, machchachuay
similibusque reperiuntur, a recto aber–
remus. Ex iis enim quae praemonuimus
(§
2a, 17) satis appa–
ret uoces illas sic esse efferendas ut
pi' x ·ui
et
mac'c'o:'x
·~a~:
* pic'1!:_i
enim et
* mac'c'ac''!!:.ªi.:
ea qua nos utimur praphia,
scribenda essent
* pichhui
et
*machchachhuay.
§
21. Nota 4.ª Ex iis quae
§
18, z annotauimus, colli–
gitur
pp, ce,
etc., non semper unum denotare phonema, sed
nonnumquam in
p ·p,
e ·e
separandas esse: quod quando fieri
debeat e ratione etymologica facile argui potest.
B)
DE ACCEN'TIJ
§
22. Quod ad syllabarum tonum attinet:
a)
Formae
monosyllabicae, si interiectiones quasdam emphaticas exce–
peris, et radicem
pi--
(quis
?)
atonae
f
ere sunt, eaedemque
4 53