476 / 816
<
*mitiu) ,
Germani, Franci, Angli homographa sua, nullis
adhibitis signis diacriticis, facile internoscunt.
§
15. Syllabae quaedam apertae unius eiusdemque for–
mae polysyllabicae, uel formarum monosyllabarum encliti–
carum non initiales, aetate, quae eam,. qua primum lingua Q.
Europaeis innotuit (ut e compluribus indiciis coniicere licet),
proxime praecessit, quaque non eadem accentus ratio, quae
nunc in usu est, uidetur uiguisse (cfr.
§
22) , uocalem expun–
xerunt: quo factum est ut, phonemate consonantico residuo
uocali syllabae proxime praecedentis agglutinato, e duabus
syllabis coalescentibus una tantum exstaret. Syllabam sic
constitutam qicimus clausam.
§
16.
Pho~;na-
qonsonanticum syÚabae per uocalis ex–
punctionem reductae ' uocali proxime praecedenti adhaerens
efficit cum ea diphthongum: illamque, pro specifica ·consona'n–
tis ipsius natura,
simiuoca~icam
(tum autem pro
hu
scribimus
u
=
~).
a;y,
au, iy, iu, uy
(~u
deest) liquidam:
all, ar, ill, ull,
ir, ur;
nasalem:
am, an
(=
an
et
añ) ,
etc. ; fricatiuam.
as
(non
ah:
cfr.
§
9), etc.; affricatam:
ach, achch, a"chch,
etc.
occlusiuam:
ap, app, a"pp,
etc.;
at, att, a"tt,
etc. ;
ac, acc,
a"cc, a'cc,
etc.
§
17. Quod ad harum diphthongorum pronuntiationem
attinet (nam earum graphia rationi etymologicae, quatenus
liql.let, conformatur) illud in primis est obseruandum, ele–
mentum consonanticum diphthongorum nasalium, si .syllaba
insequatur a consonante inéipienti, in nasalem huic consonan–
ti homorganicam transire ; elementum uero consonanticum
diphthongorum affricatarum uel occlusiuarum, si uocalis
(initialis scilicet alterius formae cfr.
§
2) proxime sequaur,
pronuntiationem propriam .r etiner e ; in pausa uero uel alia
consonante subsequente ut fricatiuam homorganicam efferri,
et quidem:
ch, chch, 'chch,
ut
s';
p
etc. ut
p
spirans ;
t
etc.
.ut
8 ;
e
etc. ut
x.
§
18. Nota
l. ª
De peculiaribus legibus phoneticis, qui-
452
.
-