Nos primeiros seculos da era christa, antes dos
Birmanos e Siameses que vieram do norte, o Mon e
Khmer eram as linguas que dominavam na Indochina
central e meridional. O
Ann~tmitico,
fallado agora na
Cochinchina, no Anam e no Tonquino, era limitado
á
regiao do delta do Tonquino. O Chiam, actualmen–
te extincto, contem elementos affins ao Males com
um fundo Mon-khmer.
E' opiniao de Kern que o ponto de dispersao do
Maleo-polynesico deve ser nas costas da Indochina.
Nos primeiros seculos da nossa era, os antepas–
sados dos hodiernos Siameses e Birmanos iniciaram
as suas emigravües descendo aos valles dos ríos Ira–
wade, Salwen, Menam e Mekong e destruiram os an–
tigos reinos dos Mon ou Pegua,mi e dos Khmer ou
Carnlogiani.
As ling a Munda-khmer foram a¡grupadas por
W. Schmidt da seguinte maneira :
I a) Semang-b Senoi (Sake·, Tembe).
II a) Khasi- b) Nicobari- e) Wa, Palong, Riang.
III a) Mon-khmer (com o Bahnar, Stieng, etc.) -
b) Munda- e) Ciam; Rade, Diarai, Sedang.
Esta classificaQáo tem base pouco solida na opi–
niao do Prof. Trombetti.
O Nicobari comprehende seis dialectos bem dis–
tinctos :
Car - Nicobari, Chowra, Teressa central e me–
ridional e Shom Pen. Dada a proviniencia dos Nico–
barios da mesma regiao de onde vieram os Andama–
neses, facil
é
encontrar o proximo parentesco entre
os Nicobarios e Sakai, como entre os Andamaneses
e Semangues.
- 55-