De Prudentia.
optimum,
&
sibi
aptum vitre genus qüisque deligat: al·
terum , ut in eo statu laudabiliter se gerat , & ad
prres~
criptum rationis cunétas suas aétiones exigat. In eli–
gendo vitre genere plerumque erramus, tuín delibera–
tionis defeétu, tum quía id rerum humanarum fert con–
ditio (
1).
"Ineunte enim adolescentia , inquit Cícero,
" cum inest maxima imbecillitas consilii , tum id sibi
" quisque genus retatis degendre constituit , quod maxi–
" me adamavit. !taque ante implicatur aliquo certo
" genere , cursuque.vivendi, quam potuit quod opti–
., mum esset judicare (z)."
Quod autem in eo vitre genere quod elegit, quisque
gerere debeat , infinitum esset explicare. Tantum ·qure–
dam generales regulre afferri possunt, quas en summa–
tim. Primum , t finem in ageJtdo b0num n0bis prre–
stituamus; in rebus enim agendis fines se habent sic–
ut in disciplin!s prin<eipia , in guibus l<!>cum habet
per~
vulgatum illu
er-r.ar.:ifl4Jrincipiis
,
error pessimus
(3).
y
s~
(
1)
Vitre genus eligi solet temere , non adhibitis seniorum ,
&
peritorum consiliis , nec índole nostra,
&
viribus consultis ,
&
attentis. Hanc deliberationem id difficilem efficit , quod ubiqúe
magna occurrunt incommoda; nec tamen quidquam miserius quam
in incerto semper fluétuare,
&
totam vitam in deliberando traducere.
(2)
Deinde prrecipit, ut · ad suam cujusque naturam consilium
omne revocetur. Neque enim congruum naturre repugnare , aut
quidquam seqU:i , quod assequi nequeas. Qure contemplantes.,
in~
quit, expendere oportebit qure quisque babeat sui , eaque
mode~
rari , nec velle experiri c¡uam se aliena deceant. Id enim
quem~
que decet, quod est cujusque suum maxime. Suum igitur quisque
noscat ingenium , acremque se
&
vitiorum,
&
bonorum suorum
judicem prrebeat , ne scenici plusc¡uam nos videantur habere pru–
dentire ; illi enim non optimas, sed sibi accommodatissimas fabulas
eligunt. Sed prrecipue Deus consulendus, nos illius inspirationi,
&
providentire committendo.
U)
Finis quo remotior, eo magis speétari debet; adeo ut in
fi~
nem