283 / 436
De Loco.
Art. II.
269
Quodl. 3. art.
'2.
turn
in 4. dist. 44.
q.
2.
art.
2.
qu::estiuncula
3.
ad
4.
Probatur
1.
ejus ratione: De ra–
tione essentiali unius
quan~itatis
est,
Ut sit
indivisa in se ,
&
a
se; atqui,
si
poneretur in duobus locis, esset di–
vissa
a
se :
ergo nequ1t esse in duobus
Jocis. Majo r patet : Cum enim divisio
tollat for maliter unitatem, impossi–
b ile est ' u,t quancitas
a.sedivisa' sit
una ; alias esset una ,
& non u na ; di–
visa ,
&
non div isa. Minor veró pro–
bat ur : Qua nt itas censetur divisa, cu–
jus superficies ·distant ,
&
inter quas
quantitative
locatas mediat aliquod
interv allum.
ld
enim est communis
ani m1 notio ; atqui, si
una
quanti–
tas in duobus locis existeret , ut hic,
&
Rom:.e, inter superfici em, qua: hic
~s set
,
&
qua: Roma: existeret , me–
diaret ingens distantia : er·go q.uan–
·tit as illa esset divisa.
-
·Probatu r
2.
U na quantitas non po-
-te'st
implere duo. loco totalia : ergo
nec un um corpus esse quantitative in
du obus
locis. Consequen <ia patet:
N am unum corpus no·n habet, nisi
-uoam tota lem quantitatem ;
& ,
si
d uas ha beret , altera non esset sua,
sed adventitia: upde per illam pcoprie
n on locaretur. Antecedens veró, quod
negant j\dversarii , probatur : Una
fo rma nequit habere duos effeélus
for–
males ada:quatos ; Sed impletio Joci
est efri
élus formalis quantitatis : ergo
uaa quant itas non potest implere duo
loca to talia. Minor certa est : ·Nam
quantitas occupat locum dando se ip–
saQl
·loco ,
&
pr.oiode ad modum causa:
fo rmalis , id est, communicando pro–
p riam entitatem. Major veró proba–
t:ur : E ffeélu;; formalis est ipsa entitas
fo rma:, ur communicata: ergo sicur
-
runa
forma
nequit habére
d~as
encita-
tes totales; ita nec duos effeélus for·
males totales.
Respondebis : Occupationem
loci
esse effeélum secundarium quantitatis;
ideóque posse mult iplicari sine ejus
mult iplicatlone , sicut impedíri po–
test
sin~
ejus destruélione.
Sed contra : Effeélus
formalis,
etiam secundarius , non est nisi
ipsa
forma secundario communicata : er–
go non magis multiplicari
potest,
qu8m primarius. Potest tamen impe–
diri , quia ipsa entitas form::e potest
esse absque ulla secundaria commu–
nicatione. DeiPJde: Effeétus secunda–
rius essentialitcr supponit primum: er–
go etiam du pJex effc:élus secundarius
ad::equatus
supponit dupJicem pri–
marium
:
seu, ut res dicatur planius,
est ipse primarius dupJiciter totaliter
secundario communicatus ; quod
ji¡
term inis repugnat.
_
Repones: Occupationem unius lo–
ci esse effeélum ad:z:quatum quanti–
ratis natura]icer sumpt:z: ; attamen
supernaturaliter posse se extendere -ad
plura: nam quantitas, ut subest di–
vina: virtuti, plura potest, quam na–
turaliter possit.
Sed contra :
In
causis formafibus,
&
materialibus non babet locum dis–
tinélio potentia: naturalis ,
&
super–
natural is: ergo , si formal is elfeélus
ada:quatus unius quantitatis sit oc–
eupacio unius loci totalis nec super–
naturalicer poterit plura implere. Con–
seq.uentia patet
: Antecedens vero
probatur ,
tum authoritate TheoJo–
gorum , apud quos
est
veluti axie–
ma : Tune ratione : Etenim causa: for–
malis,
&
materialis· causant per
pro–
priam entitatem: ergo sicut superna–
turaliter non possunt recipere aliam
entitatem,
(alias
esset eadem,
&
non
ea-