1000089117

146

DOCT. FRANCISCI SVAREZ

Neque item negaba, prretermitti aliquam,

qure antea fuisset expressa, aut indicata. At

et id potest cadere in Opera, qure non sint

e Societate, minimeque eleuat fidem totius

libri: potuitque correctio, vel prretermissio

opinionis esse ab Auth'ore O peris. Si autem

sita Censoribus, quos designarint Superio–

res, meretur laudem prudentia Religionis,

quando opinio non fuit perfecte elaborata ab

Authore, aut quando existimetur n5 posse

inoffenso pede decurri a lector.ibus. Srepeque

accidit, vt deficiente Authoris viua voce,

qure singularem suam sententiam foueat,

nolint alij exponere eam

ale~,

discrimini.

<\Sed deveniamus ad Opera posthuma

prrenominata P. Suarez. Et in primis tomus

devera Intellt"genti"a

auxilij

ej/icacis

a multis

visus est manuscriptus apud Ferdinandum

Bastidam, audieruntque ipsum piures dicen–

tem , esse Opus P. Suarez,

se ab eo pro–

curasse, vt subsidio foret ad disputationes

Rom~

se habitas de Auxilijs: ad quas

Romam quotidie missos ex Hispania ab emi–

nentibus Theologis Societatis codices de hac

materia, ait Antonius de Matre Dei

Tract.

Disp.

10.

dub.

§.

1111m.

68.

forteque

Suarez Romre prresens tempore controuer–

sire (vt dictum est

mmi.

222.)

tradidit eum

Bastidre. Et post huius obitum visum etiam

est apud quendam, a quo magnis precibus

impetrauit Claudius Rigaut, nobilis Biblio–

pola Lugdunensis, anno

653.

hac prrecipue

de causa Vallisoletum adueniens; testarique

ipse posset, si viueret, possuntque testari

Socij eius superstites Philippus Borde,

Laurentius Arnaud, vt

multi alij , totum

fuisse scriptum eadem manu,

nec vnum

characterem fuisse adiectum, vel oblitera–

tum. Quare nec Bastida illum composuit,

nec condi uit P. Ioannes Baptista Poza (cui us

mentio intempestiue intruditur) neque vllus

alius vnum iota apposuit, vel detraxit. Et

vltra testimonium Bastidre ipsa summa co–

hrerentia cum doctrina Suariana in alijs

Operibus, horumque frequentes allegatio–

nes,

defensiones planum faciunt, Autho–

rem illius tomi fuisse P. Suarez. Cuius

modestia,

vrbanitas non minus ibi, quam

in alijs eius libris elucet: vel producat Mar–

tinius vnum locum, in quo ea desiderari

merito possit. Stylus quidem, vti apologeti-

cus, aliquanto viuidior est, sed sapit eum,

qué seruavit

in Deje11sio11e fidei Catholicte

adrt rsus A11gli'canre sectre errores.

<(Nec sibi constans est, quantum ad istius

tomi Authoré, Martinius,

in sec1111da

narn–

que

parte ·Co11trottersiar11m Metap!rysica–

lium

scripserat, Bastidam post dimissionem

e Societate abiurasse huius doctrinam in

materia auxiliorum

efficaci~rn:

qua cum

contineat tomus ille, non potuit esse con–

flatus doctrina Bastidre. Oportuisset itaque,

vt Martinius rnernor esset eorum, qure antea

dixerat,

qure iam ego refutaui

num.

156.

Certe nec Bastida resiliuit a sententia,quam

in Societate tenuit,

Romre defensauit,

nec confecit tomum illurn, sed ex P. Suartz

acceptum asseruauit ad mortem vsq ue, tan–

quarn pretiosurn thesaurum. Ideo autem

Suarez de eo edendo non curauit, quia

ex eo velut ex aduersarijs transtulit princi–

palia capita in tomum secundum de Gratia

pastea elucubratum.

«Quern fuisse seposilum prrelo, fama pu–

blica erat diu ante illius editionem, tradide–

rantque Scriptor vitre Authoris sui

in tomo

de Gratia,

in afio de Angelis,

Philippus–

que Alegambe

in Bibhotheca Scriptornm

Societatis.

Neque hrec occultavit illurn, quia

suppositum putarit, sed quia verita est Se–

dis Apostolicre prohibitionem circa evulga–

tionem librorum de Auxilijs diuinre

grati~

efficacibus: idque est, quod Bibliopolre refe–

runt. Et cum addunt, tomurn illum prodire

in longas Academiarum lites, non loquuntur

de litibus quoad fidem illius, sed quoad rna–

teriam de

pr~fatis

Auxilijs. Restatque, vt

Martinius probet, fuisse tomo illi quidpiam

additum, ve! ademptum. Solusque ipse du–

bitauit de vno,

altero tomo P. Suarez,

etsi in tot doctorum hominum manus vbiuis

gentium inciderint, narn vbique sunt publice

venales,

magna

~stimatione

habentur a

vi–

ris sapientibus» (págs.

134-35,

núms.

389·393

de la

2.'

ed.).

Habla también el P. Sartolo, en su

Exi–

mio Doctor,

del tratado

de vera intell1ge11tia

del P. Suarez, dando cuenta de lo que sirvió

en Roma á la Compa1iía en la célebre cues–

tión

de Auxili"is:

«En lo qua! atendio (dice)

a dos fines de suma consequencia: el primero

a declarar mas,

fortalecer la doctrina que