245 / 348
DE VITA
:a.
MART. Lin.
2.3~
plerofque ad .credendum c;ohorrabatur. Po·
ftremo eoufque proceílit,
ut
ioter fe ac Deunt
angelos difcurrere prredicaret:jamque fe unum
ex prophetis haberi volebat. Clarus tamen ne–
quaquam ad credendum cogi poterat. ille ei ·
iram Domini
&
pra:fentes plagas , cur
fan~o
non credere:, comminari. Pollremo in hanc
vocem erupiffe ferrur: Ecce haC'hoél:e veíl:em
mihi candidam Dominus de ca:lo dabit, qua
indurus in medio vefirum diverfabor: idque
vobis !ignum !!rit, me Dei eífe virtutem , qui
Dei veíl:e donatus fim. Tum vero grandis o–
mnium ad hanc profeílionem exfpeél:atio. !ta–
que ad mediam fere noél:em fremirn -infultan–
tium commoveri omne monaíl:erium loco vi–
fum eft. cellulam autem, in qua idcm adole–
fcens coutinebarur, crebris cerneres micare lu–
minibus,
f~emirufque
in ea difcurnmtium,
&
murmur q11oddam mulrarum vocum audieba–
tur. Deinde faél:o filentio egreífus, unum de
fratribus , Sabatium nomine ad
fe
yocat , tuni–
camque ei, qua erat indurus, oftendit. G>bftu.
p~&us
ille convocar creceros. ipfe etiam Cla–
rus accurrit:adhibitoque lumine,veíl:em orones
diligenter infpiciunt. erar aurem fumma mol–
litie, candore eximio, micanti purpura, nec
camen cujus eífet generis aut.velleris, poterat
agnofci. curio!ius tamen oculis aut digitis ar–
cre&ata, non aliud quam veíl:is videbatur. In–
terea Clarus fratres admonet orationi iníl:are,
ur manifeftius eis Dominus quidnam eíI'et
oftenderet. Itaque reliquum noél:is hymnis
pfalmifque confumirur'. At ubi il,luxit dies,ad–
prehenfum dextera mihere ad Martinum vole–
bat, bene confcius, illudi illt1m diaboli
a~te
non poíle .Tum vero reniti ac reclamare mifer
crepir,