1000000236

De mentis humance natura.

225

Deum vero justum esse , .

providum ; nisi altera sit

vita , qua contraria omnia , bonis bona , malis mala

retribuantur , videri posset res humanas

Deo

negli~

gi quod esse nequit. Accedit

cunétorum hominum,

po~ulorum

, ac nati&um consensus , sicut de animre

spiritualitate , immortalitate ,

incorporeitate supra

enuntiavimus.

Hocce momentum hls verbis proponit Tullius:

JJuid procreatio liberorum

;

quid propagatio nominis;·

quid adoptíones fitiorum

;

quid testamentorum

diligen~

tia

;

quzd ipsa sepulcrorum monumenta

;

quid elogia

significant

nisi nos etiam futura cogitare

~ Tradi~

tio bree,

(lit

Rugo Grot., ex Homeri carm'nibus

appa~

ret , & ex Philosophis, non Grrecorum tantum, sed

Gallorum, quos Druidas vocabam,

lndorum, quos

Brachmanes ,

is, ure de 1Eg ptlis , & de

Thra~

cibus , qoin & Germanis Scriptores multi {?roqiderunt.

Id ipsum

ex a{! etitu quasi innato beatitudinis,

deduéit B. Aug. Nam aut accusa.ndar natu a est, q\lod

ad optandam beatitudinem instinétu vehementissimo

dum nos impellit , efficitque perpetuo , ut immorta·

lem vitam felicitatemque speremus , fallat nJs sem–

per, turpiterque decipiat , aut dicendum cum Tulli'o:

Certa fore

tune simus beati

cum corporibtts reiic–

tis,

cupiditatum

temuiationum erimus expertes;

quodque nunc facimus, cum iaxati curis sumus, aut.

speétare aliquid velimus,

visere

id multum facie–

mus liberius, totosque nos in contf:mplandis rebus, pers:

piciendisque ponemus;

atque hinc rem esse certissimam,

mentem nostram non dissipari in morte , sed

cor–

pore sejungi solum, eique superesse,

vivere

(1).

De·

(

1) Adde contrarium dici non posse, quin verua;1 sit bominem

<k·.