560 / 648
D 11
e
A R 1 T A T - E,
CAP
U T LVII.
'.duguftini contrajulianum doélrinam paucis colligit, ae difertiJlime propon;t Aquinafl ;
. Dacet ille, veras.
p'e¡f~flafque 'Virtu~eJ
non e/Je
/in~
ordine ad verum ultimum
fi •
.
n~m:
adeoque requm Ftderr:,
&
Ctlrttatem,
&
Gratlam. dlJqua' ex
[010
officio ope-–
ra hona non inficiatur. Officia,
qu~
in bominibus impiis videntur bonil,
ut
plurimum
'pravi dominantis affeélus, a-ut finir labe polluta ,effe, docet Augufiinus. Juliani re.
J
[ponfio, eju[que fmfns legitimus
•
Hanc refellit duguftínu¡. dnfmadver{zo dI! bonts
ope.r.ibus
ex officio
f
tepe
diqis.
,
l. ANrequam validifsima,
qU:l
in
Julian.umtorquee ' AugulHous) argumenta
.
refero, ipGus. Augl1fliniana: doétrina: germanam fynopfim propono :.
qua
m hapec
S.
Thornas
2. 2,
qu.
2.3.
arto
7.
Locum ineegrum, quem cap.
53.
num.·
2.
inauximus, iterum fub oculos pOl1lere, ac illufirare pra:Hae. Inquirir,
utrum
fine caritate
(
ac
fine gracia )
poffint e/Je aliqult vera virtus?
Animad vertendum efi ,.
tum Aquinatem, eum etiam Augullinum, hanc agitare qu<rfiionem
pro ftatu na,–
turr;e bumanr;e,.
ad
vitam r;eternam elevatce-,
qU&
eft clara vifio Dei.
Po[sibilis
ea
pura!
rJaturl€
fiatus,. in quo
[mis
ultimus bominis
foret
ipfe
Deus,.
per ea qUáJ [afia
fun ~
cogno[cendus
modo perjeftiore,
qllem
ipfe
confiitueret.
In
hacce
purlt naturce
fiam
~u:lfiio
fieri po(fet de ver itate, aut perfeétione virturuin jn ' ordine
ad
ipfius
Dei
ultimi fin is
naturalt:m amorem
• In
fiatu
natur~
elevato€ ad finem ultimum fu.
pernaturalem
modo nos verfaml1r : ipfal'llque
naturlt elevationem ad fublimia donct.
gratice
&
glori.-e
ad mifiífe
Pelagian0s, ollendimus in Tr.létatu de Peccato origi:–
J:Klli
Bec.
cap.
~o.
numo
4.
Hinc de
caritate fupernaturali
qUa!fiionem movet
A.~
quinas,
utrum fine illa poffit elle aliqua vera virtus.
.
Certifsima quredam primo loco documenta proponit ,. ve)uti
pr-inciPia
in';'
concl1{fa.
J.
rirtus ordinatur ad bonum
:
2.
Bonum principaUter eft finis.
:
' ñltln
etf
'luce
[unt ad
fmem, non dicuntur bona
,
nifi in
ordine ad finem.
3.
Duplex eft finis
1t
unu! ultimus,
&
aliur proximus.
4.
Eodem modo
duplex eft bonum, unum .quidem
ul~
timum
&
univerfale,.
&
aliud
proximum
&
particulare.
5.
'Vltimum,
&
principale bo':·
num
h~minis
eft Dei fruitio, fecundum illud Pfalmi
72.-
Mibi
adbce¡'ere Deo -bonum e/f .
:Et
tld
hoc ordinatu)' homo per caritatem.
6.
A'onum fecundarium,
&
quafi particulare
POlo
left efJe duplex. 'Vnum quidem quod e(l vere bonum,. utpote ordinabile quantum efi in fe–
lid principale bonum, qu()d eft ullimus finis. dliud at/tem eft bonum apparens>
&
nl1"lJ–
~erum,
quía abducit afinali bono.
Cendufionen1
ex
his principits elicit Aquinas. " Sic ergo patee, <'luoa "h'..;,:
'" tus
vera fimpliciter
(
fi ve perfeéta ,
&
completa )
ea
illa,
qUa!
ordinat acf
" principale bonum hominis; '
(¡cut
8(
Philofophus
S.
Ethicor. dióe : quod vit'tus;.
" . eft
difpofitio petfeéti ad optimum
•
-lit
fic
nulla Virtuf potea effe fine cariMte.
"
Deus
efi
b(}num fimpliciter, abfolutum,. perfeftumque:
unde
caritas,.
qua: Deo
a~~
lta!r:.ec ultimo fini,
en
perrefta,
&
completa virtus.
Virt.utes
ali~,
de
quibus ag.l'–
mus,
ver[antur
erga bana, particularia.
Atqui
bona particularia',
five
bona
humll1a
~fficia,
fun·r quidem
vera] bona,
uepate
ordil1abilia quantUm eft
in' fe
aa ptlincipale¡.
honum
j
at
perfeéh,.
compl~raque
bona
non fune, nifi
haoc
eorum
ordin.:tbilita~
c<;>m..
plearur,
perficiacurqu~
per
ipfam
relationem
ad principa-le honum.
Eodem
19ltuü
modo virtures; qua: ad
pra:di~a
particularia bona ordinantul1,
runc
evadunlZ
perfea:~
& ..
€ompleta:
'1
cllm
Iild
ipfttm princiPale bonum referuntur
:
quod eA: mu–
IlUS
carlcans
~
Hinc yero car,itas diátur aliamm virtucum
["Orma,
funilarmnt~m ~
radix
l
&
mllter.
Thoma:
yerba
ac~pe
z. z. qu.
Z3r
are.
8. ad
l. " .
Ca~ltas
.
a~