1000000236

276 Tract.

111.

Qucest.

11.

Art.

111.

aliquo inferatur: soliciti idcirco sunt in pericuÍis, du–

biisque !n rebus apprime cauti: uno verbo, ita se gerunt,

ut amb1gere nemo queat , quin intus

ipsi sentiant,

dignos esse risu , qui fidem illis prrebem, cum ajunr

nihil libere

nobis fieri ' sed omnia inimped bili

pror~

sus necessitati esse subjeB:a (

1).

Demum ad sensum intimum

hl.c

si usquam al

re–

currendum est. Hoc enim cuique constat nos ita " elle,

quod volumus ,

ipsi nos

volendum determine–

mus

(2).

Prop.

(

Q~rl

?Pinio qute de

fato habetur,

inquit

Eu~ebius,

penitur

faha ut

tnde patet

quía etiam ejur opinionir auE:torer

docent

{iJ

hortantur, 8 dircunt

8 conrulunt. b•crepant etiam, cartigant•

que

ruor ,

quari propria vo/ut¡/ate peccanter. Plurima quoque con–

scribunt

quib¡u ad reétor juverte.r

tTaho~tanf

r morer

veniaque dig–

num putant,

~ ~

qtil

vitur peccat; rponte aut

delinquenter pu·

nim dor no11

negant.

regie propterea S. Augustinus, postquam

d ixit omne& le_ges atg e omnía inst(tuta , discipllnre laudes, vitu–

peratione;; ,

~hortauones, ter~ores-

pr¡e

ia , supplicia , creteraque

omnia quíbuSñumanum

gen

ámitJirtratur,

regitur, penitur

labefaétari, atque rubverti, nihilque in eir omnino jurtilite rem!Jne–

re,

niti volunlar lit caura peccati,

e" eo demonstrat , mala ope–

ra perperam prorsus fato accepta referri , quod ne ipsi quidem,

qui asserunt , omnla fatali necessitate

nobis fieri , hanc, po>i o

fato , proculdubio

justissimam in suis puniendis subditis excusa–

l:ionem admittant.

(2)

De libero arbitrio , quod hreterodoxi cnntendunt fuisse per

peccatum extiotlum, commodius, ac oppor unius in T heolog.ia.

olitio boni infi niti clare cogniti est oobis adeo bona , ut

ill

ius

carentia sit nobis summe malll. Summum quippe malum

nobi~

est,

quod fruitione sumrni boni nos privat. Ergo fieri nequit , ut vo–

Juntas ad non amandum potius , quam ad amandum summum bo–

num ciare cognitum , se determi net. R epugna re

qu ipp~

vrd¡,rur,

u t ex duobus extremis contradiélorie oppositis , o!untas illuJ e

li–

gar, in quo nulla ratio boni , quinimo ratio summi mali

pareat,

ipsumque iJJi prreferat , in quo rati maximi boni mani f

st~

cng–

noscitur. Cum bonum

finitum non sit adeo bonum , ut omflcm

imperfeétiooem excludat

volitio booi fioiti non ita bona est , ut

nul-